Menu
6 april 2019 – Blog 1
ONZE CAMPER ! Hij is er !
Morgen is het zover. Op 2 april 2019 vertrekken we richting Aken (Baesweiler) om eindelijk ‘onze’ camper af te halen. We maken er een uitstapje van. We willen niet met de auto gaan want dan moet éen van ons beiden met die auto terug en dat willen we niet. Liever met z’n tweeën in de camper voor die toch wel eerste spannende rit. We vertrekken dus een dagje op voorhand met bus en trein. Een heel gedoe want de eindbestemming is moeilijk te bereiken. De laatste etappe zal per taxi moeten gebeuren. Maar dat is pas voor donderdagochtend. Morgen reizen we tot in Geilenkirchen waar we een leuk hotelletje geboekt hebben. En donderdagochtend gaan we dan helemaal uitgerust, fit en opgewonden naar de dealer waar we eindelijk onze nieuwe aanwinst gaan bewonderen. Nu ja, we hebben hem al gezien in januari op de beurs in Stuttgart en er stond natuurlijk ook eentje in Baesweiler bij de dealer waar we uiteindelijk besteld hebben. Veel keuze voor een dealer hadden we niet. De handelaar die in Stuttgart aanwezig was woonde op ongeveer 800 km van ons thuisadres en alhoewel de man ons hemel op aarde beloofde en nog veel meer leek het ons geen goed idee om met een bedrijf in zee te gaan dat zich in Noord Duitsland bevindt. Stel je voor dat je telkens 1600 km moet rijden voor een mankementje aan je camper. Vanuit onze home sweet home basis in Bollendorf was het bedrijf in Baesweiler het dichtsbijzijnde, ook nog goed voor 360 km heen en terug maar . . . als je in een afgelegen dorp woont kan je niet verwachten dat de camperhandelaar om de hoek woont.
Al een paar jaar is het onze grote droom om met een camper te gaan rondtrekken. We hebben vroeger heel veel gekampeerd, zowel met tent als met caravan, maar het is tijd voor iets anders. En rondreizen met een eigen huisje lijkt ons, in combinatie met onze andere hobby geocaching, de perfecte oplossing.
We zijn ongeveer twee jaar bezig geweest met research, vergelijken, gaan kijken, praten met andere camperaars enz . . . Soms zagen we door het bos de bomen niet meer . . . er is zoveel op de markt en we beseften al snel dat een mens compromissen moet sluiten. Je kan niet alles hebben. Wil je veel ruimte om op te bergen en een garage voor de fietsen dan heb je weer beperkingen voor het bed tenzij je gaat voor een ‘langere’ camper maar dat wilden we niet. De grens van 7 meter wilden we echt niet overschrijden . . . al hadden we aanvankelijk onze maximum lengte op 6.5 m ingesteld maar dat idee hebben we na éen middag showroom al laten vallen. We wilden een garage voor onze fietsen (die wilden we echt niet op een fietsrek achter de camper) en we wilden ook geen hefbed . . . en en en . . . dus twee jaar lang wikken en wegen, zeer veel modellen geschrapt (dit of dat willen we zeker niet), nog meer modellen geschrapt (die zijn te duur), nieuwe modellen ontdekt (hm . . . ook niet slecht), om dan uiteindelijk onze keuze te laten vallen op een Chausson 627GA titanium. Met deze was het een beetje liefde op het eerste zicht en hij voldeed voor bijna 100 % aan onze eisen. Maar wat uiteraard ook heel belangrijk was : hij zat binnen het budget . . . en hij was leverbaar binnen een redelijke tijd.
Op 3 april stappen we ‘s morgens goedgeluimd op de bus van Bollendorf naar Ettelbruck waar we de trein naar Luik zouden nemen . . . Ik zeg ‘zouden’, want het liep daar al een beetje mis . . .
De trein naar Luik van 11.45 u zou met een 30 minuten vertraging het station van Ettelbruck binnen rijden. Nu ja, dat kan gebeuren en we wisten dat er in Luik ook nog latere aansluitingen waren om ons einddoel te bereiken. Niet gepanikeerd dus. De trein is altijd een beetje reizen toch ? Op de borden bleef de trein aangekondigd op spoor 1 en er werd verder niets meer omgeroepen. Om exact 12.15 stappen we dus op de trein die het station komt binnengereden. Bij vertrek zitten we in elk geval in de juiste richting en wanneer de kaartjes worden gecontroleerd zegt de conductrice niets. We blijven dus nietsvermoedend zitten en ons treintje gaat echt de goede kant uit. We halen ons lunchpakket boven en genieten van de reis. In Troisvierges, net voor de Belgische grens, blijft de trein vrij lang staan, maar nog steeds maken we ons geen zorgen. Suzette zegt lachend : “Als we nu seffes achteruit gaan rijden, dan is er toch iets mis” . . . En zowaar . . . enkele minuten later vertrekt de trein . . . in de verkeerde richting . . . Heeeeeeelp ! We snellen naar de conductrice met de vraag of dit dan niet de trein naar Luik is waarop zij zegt : “Nee hoor, deze trein rijdt terug naar Luxemburg stad”. “Maar geen probleem” zegt ze, “de trein die jullie hadden moeten nemen (die blijkbaar in plaats van 30 minuten bijna 40 minuten te laat was) gaat bijna aankomen in Clervaux”. En onze ‘foute’ trein stop binnen enkele minuten ook terug in Clervaux. Kwestie dus van heel snel van de ene op de andere te springen. Moet lukken . . . maar nee . . . het lukt niet . . . want wanneer onze trein in Clervaux binnen rijdt zien we door het raam de andere net vertrekking . . . richting Luik. Er zit daarom niets anders op dan een uur te wachten in het kleine stationnetje van Clervaux op de volgende trein naar Luik. Spijtig dat de conductrice ons eerder bij het controleren van de kaartjes niets heeft gezegd. Op ons ticket stond wel degelijk Geilenkirchen als eindbestemming. Dat is bij mijn weten niet in de buurt van Luxemburg. ‘t ja . . . blijkbaar kan je niet rekenen op het professionalisme van het treinpersoneel.
Als we uiteindelijk in Luik aankomen moeten we overstappen op een trein naar Aken maar ook daar gaat het even mis. De eerstvolgende trein heeft enkel gereserveerde plaatsen en daar kunnen we met ons ‘gewoon’ ticketje niet op. Dan maar weer even wachten op de volgende ‘gewone voor alle mensen’ trein richting Welckenraedt en vervolgens naar Aken. Het is ondertussen al na 18u (honger honger ook) en we zoeken in Aken de trein naar Dortmund die in Geilenkirchen zou moeten stoppen. Op de officiële gele affiches op de perrons is deze halte niet vermeld (nee hé, hoe kan dat nu), maar online staat die er wel op. Alvorens we weer op de verkeerde trein stappen vraag ik het aan de chauffeur die het venstertje van zijn locomotief heeft openstaan. De man zegt ons dat we op onze twee oren kunnen slapen want dat zijn treintje in Geilenkirchen gaat stoppen. Oef ! We slapen uiteraard niet op onze twee oren want we willen deze halte niet missen. Even later stappen we af in het juiste station en het is een leuke ontdekking als we merken dat ons hotel op nog geen 3 minuten stappen van het station verwijderd is. Toch éen meevaller vandaag 🙂
Inchecken gaat gelukkig zonder hindernissen. Nog geen 20 minuten later staan we na een heel korte opfrisbeurt terug buiten om gezellig te gaan dineren in een Italiaans restaurant dat vlak naast het hotel ligt. Rond half elf uur ‘s avonds kruipen we onder de dekens. Morgen is een grote dag . . . dan krijgen we eindelijk onze camper te zien . . .
Spannend !
Na een goede nachtrust, een basic ontbijt en een korte taxirit komen we aan in Baesweiler. We zien hem al staan . . . hehe . . . nu komen er toch wel een paar zenuwkes opzetten. Straks moeten we met dat grote ding gaan rijden . . . en direct helemaal naar huis, bijna 200 km verder.
We geven de nummerplaten af, vullen nog een paar papiertjes in, zetten hier en daar nog een handtekening en dan is het tijd om onze camper te gaan verkennen.
Het eerste wat ons opvalt is dat de camper eigenlijk niet zo proper is. De werkmannen die ons voertuig hebben klaargemaakt hebben overal vuile vingerafdrukken achtergelaten en dat vinden we eigenlijk niet tof. Ook aan de buitenkant kan het beter want daar merken we op verschillende plaatsen siliconen resten. We kunnen hier niet vergelijken met andere camper-dealers want het is onze eerste, maar we vergelijken wel met de aankoop van onze auto’s en die worden wel altijd picco bello afgeleverd aan de klant. We maken er een opmerking over maar onze contactdame zegt gewoon dat haar team een beetje slordig gewerkt heeft en gaat verder met haar uitleg. Nu ja, we gaan niet moeilijk doen . . . ik was sowieso van plan om thuis toch eerst alles nog eens grondig te poetsen . . . het maniakale kantje in mij . . . ik kan het niet laten. Al blijkt later dat de gemorste siliconen verwijderen een hele klus is.
We krijgen een rondleiding met eerder summiere info in plaats van uitgebreide uitleg. Bovendien is alles in het Duits en laat ik dat nu wel redelijk begrijpen maar als het op technisch gedoe aankomt wordt het soms teveel voor mijn kleine hoofd. Gelukkig zijn we met twee en samen is dat goed genoeg om die Deutsche Sprache goed te verstaan. Op heel veel vragen krijgen we een antwoord in de stijl van : “Dat zoek je best even op in het boekje” of “Dat moet je zelf maar uitvinden want dat is bij elk model anders” enz enz. We zijn niet echt tevreden met wat de dame ons leert en ik vraag me af of dat overal zo is . . . maar we hebben onze camper en we zijn gelukkig en daardoor maak ik me vandaag niet al te druk in het ontbreken van wat ik ‘een goede service’ noem . . .
En dan zijn we vertrekkensklaar . . . hoop ik 🙂 Eerste opdracht is hier deftig buiten rijden en op zoek gaan naar een benzinestation . . . en niet te ver, want ze zijn wel heel zuinig geweest met een minimum aan diesel. We hebben geluk en vinden achter de hoek van onze dealer een tankstation en vervolgens begeven we ons richting Bollendorf. Het rijden valt enorm mee. Het is lang, breed en hoog maar het went vlug (ik ga niet zeggen dat het exact hetzelfde is als een bestelwagen, maar het gaat wel in die richting). Parkeren met dat ding gaat iets moeilijker maar met de hulp van de camera en een tweede persoon lukt dat ook redelijk goed. En oefening baart kunst. We zijn van plan om op 11 april te vertrekken voor ons eerste tripje dus we kunnen eerst nog wat oefenen en vooral de techniek in detail bekijken.
Thuis willen we eigenlijk onze camper nog niet alleen laten. Er is nog zoveel te zien en te ontdekken . . . “Wat is dat” en “Hoe zou dat werken” of “Oei, hier moeten we even in het boekje kijken” tot “Oh, hoe mooi” en “kijk eens hier” . . . allemaal een beetje onwezenlijk. Maar het is geen droom . . . het is echt wel echt 🙂
Een mens wordt terug een beetje kind met zo’n speelgoedje voor de deur. Het klinkt misschien onnozel maar ik wilde het liefst overnachten in de camper. Ik vond het zielig (ja echt waar) dat die nieuwe camper zo onbemand voor de deur moest blijven staan . . . helemaal alleen de nacht in. Uiteindelijk ben ik toch het huis ingestapt al moet ik eerlijk toegeven dat ik rond 3 u ‘s nachts even aan de voordeur ben gaan piepen om te checken of alles in orde was.
We zijn alle twee in een kinderlijke gelukkige sfeer !
We zijn, na al onze campeerjaren met tent en/of caravan eindelijk de fiere eigenaars van een camper ! Zie bij camperreizen voor onze avonturen.
