Always on the Road
Spanje - 2020
15 - 25 september 2020
Calonge en omgeving (Costa Brava)
We zitten in Spanje . . . spannend . . . want dat was niet de bedoeling. Voor diegenen die het niet gelezen hebben in onze sectie Frankrijk 2020, hier nog even een kort overzicht van de gebeurtenissen.
Initieel waren we van plan om in september en oktober 7 à 8 weken door Spanje te reizen. Corona heeft echter gezorgd voor een totale ommezwaai in onze plannen. Want Duitsland (waar wij wonen) had Spanje al heel vroeg in het rood gezet. Gevaarlijk, onverantwoord, dom . . . zo kon je de reacties samenvatten als je aangaf dat je toch naar Spanje wou gaan. Goed . . . na lang nadenken hadden we beslist om geen risico te nemen en dus dit jaar Spanje over te slaan. Uiteraard met pijn in het hart . . . stel je voor . . . 7 weken tijd en je kan niet doen wat je aanvankelijk wilde doen . . . een luxeprobleem, dat beseffen we maar al te goed. Dus, zoals eerder geschreven, we moesten niet klagen…we konden al terug reizen en niettegenstaande vele mensen het reizen tout court afraadden zijn we toch vertrokken. Onze camper was corona-proof en we hadden voor een fortuin desinfectiemiddelen aan boord.
Frankrijk was ons nieuwe doel ! Alhoewel niet echt voorbereid op die ommezwaai hebben we toch een aantal leuke plaatsen kunnen bezoeken in la douce France. Maar na een tijd werd het daar ook meer en meer rood en stonden we voor een dilemma. Blijven we in Frankrijk en proberen we te zigzaggen in de overblijvende groene zones of gaan we toch naar Spanje . . . Na veel opzoekingswerk betreffende de reglementeringen over reizen in corona-tijden, gesprekken met andere reizigers, gesprekken met elkaar (ik was iets rebelser en wilde het er toch op wagen) hebben we de knoop doorgehakt en de grens overgestoken naar Spanje. Want rood in Frankrijk of rood in Spanje . . . dat maakte dan uiteindelijk niet zoveel uit, tochh
Suzette wilde niet te ver zuidwaarts rijden voor het geval er plotse wendingen zouden zijn of wat dan ook en ik wilde graag all the way naar het zuiden. Maar we hebben vredig een consensus bereikt en gekozen voor Calonge, Costa Brava. Het was een zalig weerzien op de camping waar we eind vorig jaar al waren en we voelden ons daar ook echt veilig. Camping Internacional de Calonge was slechts voor 10 % bezet, de hygiëne regels werden tot in de puntjes uitgevoerd en in Spanje gold algemene maskerplicht. Niet enkel in winkels maar echt overal. We stonden eigenlijk echt versteld van de discipline tegenover de covid regels. In het aansluitende dorp Platja d’Aro zijn we twee keer gaan eten. Ook hier safety first. Uiteraard werd er ook in Spanje hier en daar wat nonchalanter omgesprongen met de regeltjes, maar over het algemeen was het top.
We hebben gesproken met de eigenaar van de camping over de toestand in Spanje op economisch vlak. Voor de eerste keer in 65 jaar gaat de camping dicht tegen eind september. Catalonië heeft in het buitenland een slechte naam door de corona-cijfers maar die cijfers komen vooral van Barcelona en Lleida. De kustdorpen zijn redelijk rustig wat betreft de besmettingen…toch wordt er in het buitenland geen onderscheid gemaakt tussen steden en dorpen…Alles wordt in éen pot gegooid…En dus komt er heel weing volk met alle gevolgen van doen. De zelfstandigen proberen hier wanhopig overeind te blijven maar dat is niet gemakkelijk. Ook in de restaurants heb je overal plek zat en het personeel is blij dat er iemand komt. Het heeft zo ook z’n voordelen want je wordt bediend als een koning. Ze zijn blij dat er iemand is. En tegelijkertijd zijn ze ook allemaal enthousiast….’Volgend jaar is het zeker terug beter’ roepen ze … maar daar ben ik nog niet zo zeker van…zolang er geen vaccin is gaat corona nog een hele tijd ons leven beïnvloeden.
We zijn in Spanje . . . Ik weet het, ik blijf het herhalen, maar het dringt nog niet goed door . . . ik ben content als een klein kind. De sfeer is hier zo anders dan in Frankrijk. Moeilijk uit te leggen . . . ik denk dat het iets persoonlijks is. Je hebt Spanje mensen en je hebt Frankrijk mensen en alhoewel ik ook in Frankrijk kan genieten van de schoonheid van het land voel ik mij om onverklaarbare redenen beter in Spanje. Calonge en omgeving kennen we al van vorig jaar. Het is leuk om de omgeving terug te herontdekken en we wandelen ook langs een stukje van de Cami de Ronda. Het is een prachtige wandeling die langs de kustlijn loopt en oorspronkelijk werd aangelegd door de Guardia Civil om de smokkelaars te stoppen. Ze is ontstaan in de 19de eeuw en bestaat uit kleine voetpaden langs de kliffen aan de kust van Catalonië. Het moet een uitdaging zijn om deze Cami volledig te lopen maar dat zit er helaas niet in. Mocht ik jonger zijn, ik zou het graag doen, van dorp tot dorp langs de hele Costa Brava, maar voor nu is een klein stukje in de buurt van waar we staan met de camper ook al goed.
Naast de Cami de Ronda maken we ook nog wat fietstochten en bezoeken we Platja d’Aro, Palamos, Calella de Palafrugell en Llafranc. We eindigen in Llafranc onze fietstoer na een hele klim (leve onze e-bikes) aan de Far de Sant Sebastià…van waar je een prachtig uitzicht hebt over de Middellandse zee.
We willen graag nog langer blijven op de camping in Calonge maar zoals hierboven reeds geschreven sluit ze voor de eerste keer in 65 jaar haar deuren tijdens de winter en vanaf 1 oktober kunnen er geen kampeerders meer terecht. We moeten dus stilaan gaan plannen om terug te keren naar Frankrijk of Italië, op zoek naar een groene zone…maar daar hebben we geen van beiden echt zin in. De enige regio’s in Frankrijk die nog groen zijn worden beheerst door hevige regenval en dan blijft er dus enkel Italië over…’t ja…onbekend onbemind…we hebben er niet echt zin in. We willen Italië ooit wel ontdekken maar niet als ‘vervangertje’ van een andere reis die niet kon doorgaan…
Aangezien het op de Duitse officiële sites niet altijd even duidelijk is bel ik voor alle zekerheid naar onze verzekeringsmaatschappij : wat gebeurt er als we in een ‘rode’ zone een ongeval hebben ? We blijven blijkbaar verzekerd. Dat bevestigt wat we al dachten. (dit in tegenstelling tot de Belgen die in een risico-gebied niet verzekerd zijn…het blijft dus allemaal een beetje onlogisch en vooral niet Europees gericht). We hebben ook nog een aanvullende premium verzekering bij ADAC en die dekt echt alles. Maar we blijven onzeker… tot we diezelfde avond nog op de camping kennis maken met een Duits koppel die in Spanje gaan overwinteren. Zij trekken ons over de streep…We blijven in Spanje…
Op de RKI site lezen we wel dat, indien we rechtstreeks uit een risicogebied terug naar huis keren zonder eerst twee weken langs een groene zone te passeren, we verplicht moeten laten testen. Nu ja, dat is echt wel ok. Waar en hoe we testen…dat zien we later wel…dus voor de zoveelste keer tijdens deze vakantie wijzigen we onze plannen en gaan we toch zuidwaarts rijden. We bespreken even of het nog de moeite is om door te rijden naar Tarifa…we hebben immers al veel tijd verloren…maar we gaan ervoor. Van Calonge zullen we naar Bolnuevo rijden, vandaar uit naar Balerma en dan naar Tarifa…Op die manier kunnen we daar nog een 7 of 8 dagen verblijven en dan stilaan terug naar huis. Het zijn vele kilometers voor een relatief kort verblijf…maar Tarifa roept…de Atlantische Oceaan roept, de Strait of Gibraltar met zicht op Afrika roept….we moeten gewoon tot ginder 🙂
Maar eerst nog een paar stops want in éen trek tot ginder, dat is een tikje overdreven…
25 - 26 september 2020
Bolnuevo
We blijven maar éen nachtje in Bolnuevo op camping Playa de Mazarron want we willen zo snel mogelijk verder rijden naar Tarifa. Als we straks terug reizen richting noorden dan blijven we hier waarschijnlijk een paar dagen langer staan.
Vandaag is het dus enkel camper parkeren, beetje opfrissen en richting Marokkaans restaurant in Puerto Mazarron. We hopen dat hij open is want vele zaken zijn gesloten omdat er niet veel toeristen zijn. We hebben geluk. Het restaurant is open maar er zit niemand . . . triestig om dit te moeten zien . . . de mensen hier doen zo hun best om met de kop boven water te blijven maar Covid maakt veel kapot. We ontsmetten zelf ons tafeltje, onze stoelen en het bestek . . . het is een routine en ik voel me er veilig bij. Het is een zalige avond, lekker eten, lekker wijntje en zicht op de zee. We fietsen daarna terug naar onze camper en kruipen in ons bedje. Morgen weer iets verder naar het zuiden maar we stoppen nog eerst even met de camper aan de Erosions van Bolnuevo om wat foto’s te nemen van dit prachtig stukje natuur. Vorig jaar hebben we hier een hele fotoshoot gedaan en eigenlijk kunnen we die niet overtreffen want ze hebben nu hekken gebouwd en fotografisch gezien is dat minder interessant . . . maar de zon schijnt en de lucht is mooi blauw en ’t is gewoon leuk om hier heel even halt te houden 🙂
26 - 27 september 2020
Balerma
Van Bolnuevo rijden we verder naar Balerma. Camping Mar Azul is een leuke tussenstop waar we ook vorig jaar al halt hielden en we nemen de fiets om in het haventje Almerimar wat rond te kuieren. We zien dat er hier een heel leuke camperplaats is maar we horen ook dat je er in het weekend beter niet kan staan . . . een discotheek in de buurt zorgt ervoor dat je tot 3 u ’s nachts mee danst in je bed 🙂 We zijn dus blij dat we op de camping staan zonder het nachtelijk feestgedruis 🙂
We genieten van een rustige namiddag en morgen dan eindelijk . . . ja ja ja . . . onze langverwachte bestemming waarvan we niet gedacht hadden ze toch nog te bereiken dit jaar . . . TARIFAAAAAA 🙂
27 september - 4 oktober 2020
Tarifa
Vanuit Balerma rijden we nog het laatste stuk naar Tarifa en dat gevoel is onbeschrijfelijk. ‘Our place to be’ komt dichter en dichter en tradititiegetrouw stoppen we nog eerst aan het vogelobservatiepunt net voor je afdaalt naar Tarifa. Van daaruit zie je links de Middellandse zee (Strait of Gibraltar), rechts de Atlantische oceaan, in het midden Tarifa waar de twee zeeën samensmelten en op de achtergrond Afrika. Je staat daar als kleine mens te kijken naar de grootsheid van de natuur. Ik kan wenen bij een mooi stuk muziek maar ook wanneer ik ontroerd ben door de magie van de aarde en op deze plaats heb ik dat jaar na jaar.
Ik heb in Spanje 2019 al uitvoerig beschreven waarom ik Tarifa zo speciaal vind, dus ik ga het hier niet herhalen…het wordt anders een beetje vervelend voor de lezer 🙂
Naast volop genieten in de stad en wandelen aan de oceaan hebben we dit jaar ook een vrij groot stuk gestapt van de Colada de la Costa. Redelijk uitdagend want Suzette had last van de achillespees en ikzelf sukkelde met de linkerknie. Geen pijn bij het fietsen maar wel bij lange wandelingen. We zijn dus ’s morgens vertrokken zonder einddoel voor ogen…we gingen wel zien hoever we zouden geraken…al wilden we graag tot Torre de Guadalmesi stappen. Deze toren ligt op ongeveer 10 km van het beginpunt maar dan moeten we natuurlijk ook nog terug…We zien wel…het is niet te warm, er staat niet te veel wind en het is enkel wij twee met de natuur…je komt op heel deze trip nog geen 5 mensen tegen. In éen woord zalig.
Na een 6-tal kilometer zie je in de verte de toren staan en dat geeft je moed…Kijk..we zien hem al…maar het duurt nog heel lang voor de toren echt dichterbij komt. Want 10 km gewoon rechtdoor stappen is niet zo’n probleem, maar dit pad is toch meer belastend voor de gewrichten en we beginnen onze spieren te voelen….Als we eindelijk onze bestemming bereiken en een vreugdedansje maken beseffen we ook tegelijkertijd dat 10 km terug over hetzelfde ruwe parcours niet echt een optie is. We kijken of we ergens via andere paden naar de nationale weg kunnen geraken…en al lijkt dat niet ver af…het blijkt later nog eens 6 km te zijn…alleen maar klimmen…Boven aangekomen op een drukke baan hebben we de keuze…ofwel nog twee km naar rechts waar een wegrestaurant is…daar zouden we een taxi kunnen bellen, ofwel daar waar we nu staan een taxi bellen…maar dat wordt een hilarisch telefoongesprek. De man spreekt alleen Spaans en ik kan wel uitleggen op welke Nationale we staan, maar ik krijg hem niet gezegd op welk punt…want er is niet echt een aanknopingspunt…en op die manier gaat hij ons nooit vinden….Net wanneer we willen opgeven komt er uit een klein straatje een auto aangereden. Ik hoop dat de man Engels spreekt en dat doet hij niet, maar zijn vrouw naast hem wel…oef…we leggen uit wat we willen en zij maken de taxichauffeur duidelijk waar hij ons moet oppikken…eind goed al goed…Na 10 minuten brengt de taxi ons terug naar Tarifa centrum. We zijn thuis voor het donker…net op tijd 🙂
We staan met onze camper op Camping Rio Jara zoals vorig jaar maar het terrein is dit keer minder verzorgd. De vaste onderhoudsman blijkt op vakantie te zijn en wordt momenteel vervangen door een jonge vrouw die liever thuis blijft zitten dan te gaan werken. Ze sleft de hele dag rond met een gezicht tot op de tenen en heeft duidelijk geen zin in haar job. Gelukkig is na een paar dagen de vaste man terug van dienst en dat merken we direct. Hij heeft oog voor detail en dat kunnen we in deze tijden alleen maar appreciëren. In het centrum is de sfeer ook anders dan andere jaren en dat is uiteraard ook weeral door corona. De ontelbare winkeltjes, kleine bars en restos die de stad kleuren zijn nu veel vroeger dicht of ze staan ‘over te nemen’…Velen hebben de lockdown niet overleefd. Anderen zijn nog open maar klagen allemaal en hopen op een beter 2021.
We kuieren in de straatjes en wandelen op het strand en genieten van elke moment die we in Tarifa kunnen verblijven. We gaan iets minder uit eten in kleinere zaken omdat de hygiëne daar toch niet overal 100 % top is. Dat kan ook niet…de restaurantjes zijn zo klein dat covid maatregelen haast onmogelijk zijn. We gaan wel drie keer tonijn a la plancha eten in Restaurant El Patio dat deel uitmaakt van een hotel. Ik ben normaal meer vlees dan viseter, maar hier neem ik elke keer hetzelfde…overheerlijk…geen woorden voor…en de bediening is verzorgd tot in de puntjes met corona-safety-maatregelen tot in detail uitgewerkt. Hier voelen we ons veilig 🙂
Hieronder nog enkele foto’s als afsluiter van ons verblijf in Tarifa…en daarna weer stilaan terug naar ’t noorden…al gaan we dat niet overhaasten 🙂
4 - 6 oktober 2020
Torremolinos - Benalmadena
Toen onze dochter nog mee op reis ging en we nog zonder camper naar Spanje trokken huurden we een aantal jaren een appartement in Torremolinos. Naar het einde toe waren we een beetje uitgekeken op dit toeristische kuststadje maar nu hadden we zin om er nog eens langs te gaan. Beetje nostalgie gaan opsnuiven 🙂 Torremolinos heeft slechts 1 camping dus de keuze was snel gemaakt. Van op de camping is het een dik half uurtje stappen naar de wijk la Carihuela waar we vroeger vertoefden. Leuk om het allemaal nog eens terug te zien. Ook Benalmadena mocht niet ontbreken in deze tweedaagse maar wat was het overal rustig. Ook hier weer helaas hetzelfde verhaal en vele zaakjes op de rand van faillissement 🙁
In Benalmadena hebben we zelfs een boot kunnen versieren voor ons beiden aan een redelijke prijs. Normaal gezien vertrekt de boot niet vooraleer er 12 personen aan dek zijn . . . maar dat zagen we niet zitten . . . teveel volk opeengepakt vonden we te riskant, dus hebben we iets meer betaald en konden we alleen met de kapitein op stap. Superleuk om een uurtje op de zee te varen….ver weg van alle gevaren van alledag…
6 - 10 oktober 2020
Bolnuevo
Zoals hierboven reeds gemeld wilden we bij de terugreis iets langer in Bolnuevo blijven. We misten de mixed grill en de Tajine bij de Marokkaan, de heerlijke wijntjes met zicht op zee en we hadden nog een fietstocht gepland die ons langs prachtige baaien ging leiden. We beschouwen het als de laatste dagen van onze vakantie want daarna gaat het onherroepelijk richting home sweet home, weliswaar met nog de nodige stops maar Bolnuevo en de Puerto Mazarron zijn voor ons de laatste pareltjes van onze trip.
10 - 12 oktober : Benicarlo
12 - 13 oktober : Platja d'Aro
13 - 14 oktober : Montmerle sur Saône
14 oktober : home sweet home
Het plan is om op 10 oktober tot in Benicarlo te rijden en daar de volgende ochtend alweer te vertrekken richting Zuid-Frankrijk . . . maar we krijgen helaas te maken met een enorme wind. Ik vind het verschrikkelijk om te rijden met de camper bij windstoten van meer dan 70 km/uur. Het lijkt alsof we constant van de baan gegooid kunnen worden en soms heb ik zelfs schrik dat heel die camper gaat omwaaien. We beslissen daarom om nog 1 extra nacht in Benicarlo te blijven. Het waait verschrikkelijk hard maar we staan tenminste stil en de bomen en hagen geven ons een heel klein beetje bescherming. We eten iets in het restaurant van de camping en we wandelen niet echt ver weg…beetje rusten en toch ook een beetje bang afwachten hoe we met zo’n wind door het zuiden van Frankrijk gaan geraken. De windzone loopt door tot voorbij Montpellier…dus nog aardig wat kilometers te gaan in minder prettige omstandigheden. We proberen via een weather-app zo gedetailleerd mogelijk uit te vissen wanneer en waar de ergste momenten zijn. Op 12 oktober vertrekken we eerst richting Sitges maar dat sturen we onderweg bij. We rijden door tot in Blanes maar ook daar veranderen we nog maar eens van planning. We willen de wind voor blijven en daarom rijden we door naar Platja d’Aro. We installeren ons op de camperplaats, eten in onze camper, nemen nog snel afscheid van de Spaanse zee en kruipen vroeg in ons bedje. Want om 1 u ’s nachts willen we daar weer vertrekken om voor 8 u ’s morgens ver genoeg te zijn om die windstoten in het zuiden van Frankrijk te kunnen mijden. Dat lukt vrij aardig. We overnachten daarna nog éen keer op een camping in Montmerle sur Saône waar het ondertussen minder wind is maar grijs en nat en koud…wat hebben we het weer moeilijk om ons aan te passen…maar aan de andere kant…we hebben een prachtige reis gehad. We zijn er in geslaagd om heel corona-proof-voorzichtig, alle regels in acht nemend in onze camper rond te trekken. Bij thuiskomst laten we ons testen. Niet omdat we angst hebben om besmet te zijn, want met onze voorzorgen is dat haast onmogelijk (al heb je natuurlijk nooit 100 % garantie), maar omdat het moet van de Duitse overheid. Wie uit een risicogebied komt heeft 72 u de tijd om zich te laten testen. We hebben onderweg al telefonisch contact opgenomen met onze huisarts en die heeft per e-mail al een voorschrift gestuurd. Een dag na onze thuiskomst gaan we testen en dezelfde avond krijgen we de uitslag : negatief. Dat hebben we dus goed gedaan…
Als we in onze thuishaven rondkijken hoe het er hier aan toe gaat hebben we meer schrik dan onderweg…Het zal een donkere herfst en winter worden…en hopelijk kunnen we volgend jaar weer terug gaan reizen…afwachten is de boodschap…
