Always on the Road

Spanje - 2019

13 september - 17 oktober 2019
Reis naar Spanje

In september vertrekken we voor de eerste keer met onze camper naar Spanje. Heel spannend zo’n eerste grote trip maar hopelijk heel leuk 🙂
Voordien reden we (wegens mijn toenemende vliegangst van de laatste jaren) met een VW Caddy op 3 dagen naar het zuiden van Spanje en huurden we daar een appartementje. We bleven dan voornamelijk op die ene plaats met één of twee uitstapjes. Het waren eigenlijk zon-zee-strand vakanties en dat is leuk om te doen maar het was tijd voor iets anders. Met de camper zijn we niet meer plaatsgebonden. We gaan en staan waar we willen en dat is wat we gaan doen.
Het enige echte doel dat we hebben is Tarifa (our place to be) en de rest is onder het motto “go with the flow”.

14 tot 17 september 2019
Bollendorf (home) - Salses le Château (France) - Benicarló (Spain)

Op 14 september vertrekken we rond middernacht richting Spanje. We willen het eerste stuk ‘s nachts rijden omdat het tussen Bollendorf en Metz overdag verschrikkelijk druk is. En dat blijkt een goede beslissing te zijn. We kunnen echt heel rustig rijden tot iets voor Lyon waar we ook een beetje moe worden en een parking zoeken om een paar uur te rusten. We zetten ons op een goed verlicht en druk bezocht benzinestation…(we weten dat het afgeraden wordt maar we blijven hier niet lang staan).  We willen tegen de late namiddag toch graag in het zuiden van Frankrijk aankomen. Dan hebben we al een groot aantal kilometers achter de rug…want tot in Tarifa zal het ongeveer 2350 kilometers zijn….een hele weg te gaan dus 🙂
We hebben de NKC campercontact-app gedownload en dat zal tijdens de hele reis een goed vriendje zijn. Na ongeveer 950 km belanden we in Salses le Château waar we terecht kunnen op Camping International du Roussilon. We hadden onderweg gebeld of er plaats was. Bij aankomst worden we ontvangen door een beer van een vent die uit een Rambo film lijkt ontsnapt te zijn  en net op z’n smoel heeft gehad van Sylvester Stallone himself. De man ziet er heel gevaarlijk uit, vol littekens en slechts éen oog. Maar hij is wel supervriendelijk…en dat ben ik ook…want met deze man wil ik geen ruzie lol.
Identiteitskaarten worden niet gevraagd en een factuurtje krijgen we ook niet. 18 euro voor één nacht en we kunnen gaan staan waar we willen…Plaats genoeg en we installeren ons dicht bij het sanitair want daar is nog wat verlichting…voor de rest lijkt het hele gebied zo dood als een pier. Ik ben blij dat het ochtend is en we kunnen vertrekken. Er is niets mis met deze camping maar ik vond ze alleen wat ongezellig en ik voelde mij ‘s nachts niet 100 % gerust. Misschien dat er in de zomer meer sfeer is, maar nu was het een verlaten plaats. De volgende ochtend vertrekken we redelijk vroeg en 420 km verder arriveren we in Benicarló. Even gechecked of er plaats was op Camping Alegria del Mar en we waren welkom. Na twee bestemmingen ben ik al super content van de app….wat een gemak om een camping te zoeken. Onze eerste Spaanse camping is een feit 🙂 We kunnen hier niet zelf kiezen waar we gaan staan maar we krijgen een plaats toegewezen. Geen probleem…we zijn flexibele mensen en het is maar voor twee nachtjes. De plaats is groot genoeg maar heel lastig inrijden…voilà, de eerste keer dat het manoeuvreren niet makkelijk is. Zo lang rijden we nog niet met de camper en oefening baart kunst. Hier is het een beetje zweten en zwoegen maar uiteindelijk lukt het toch om in te rijden. Weeral een ervaring rijker. Gelukkig zijn we met twee…Iemand die uitstapt en een beetje begeleidt…want de achteruitkijkcamera heeft toch beperkingen. Je kijkt vooral richting wegdek maar takken die gevaarlijk laag tegen je dak of zijkant hangen zie je niet. .
We krijgen op de receptie een bon voor twee gratis welkomstdrankjes. Een fijne geste !

Onderweg naar Spanje een snel ontbijtje in Village Catalan,  net voor de grens,  en in Spanje een korte stop aan de Pont del Diablo

Twee dagen in Benicarló en Vinaròs en die vullen we vooral met geocachen (zie bij onze geocachebestemmingen) en dat betekent veel fietsen. Het resultaat van éen dag op stoffige & bobbelige ‘off road’ wegen te rijden :  twee lekke banden op éen fiets…moet je kunnen vind ik 🙂 Gelukkig is er in Vinaròs een fietswinkel en na 3 kilometer stappen met de fiets aan de hand,  in een hitte om U tegen te zeggen, komen we stikkapot in de winkel aan waar  twee supervriendelijke en bereidwillige Catalaanse jongens de lekke banden direct willen repareren (toch veel werk wegens de achterwielmotor van onze e-bikes). Ik denk dat ze vooral medelijden hadden met hoe bezweet/vermoeid/uitgedroogd/onfris we eruit zagen…Ook onze tweede fiets blijkt een kleine lek in de voorband te hebben maar die kan worden gerepareerd door het inspuiten van een vloeistof. De oorzaak van dit onheil kwam de fietsspecialisten bekend voor. Een nijdige stekelige plant die veel voorkomt in de streek en vooral te vinden is op off road circuits. Eigenlijk zouden we op dat soort baantjes moeten wegblijven met onze kleine fietsen…maar als geocacher kan je soms niet anders…en daar hoort dan af en toe wat pech bij ..
We waren superblij dat ze ons direct hebben geholpen.

17/9 tot 22/9
Bolnuevo (Mazarrón)

In Bolnuevo (Mazarrón) hadden we initieel slechts 2 nachtjes gepland maar de weersvoorspellingen in Tarifa (onze eindbestemming) waren niet top (veel wind), de camping hier beviel ons enorm en in de omgeving was veel te ontdekken dus uiteindelijk zijn we hier 5 nachten zijn gebleven.
Camping Playa  de Mazarrón was een aangename verrassing. Ruime plaatsen, makkelijk inrijden, gunstige prijs, leuk zwembad dat in het naseizoen nog open was, heel net sanitair en directe toegang naar het strand via een poortje. Heel veel nationaliteiten ook en dat vinden wij altijd leuk. Waar wij stonden met onze camper werden we omringd door Zweden, Fransen, Nederlanders, Duitsers en Britten. We rijden zelf met een Duitse nummerplaat en dat zorgt weleens voor verwarring . . . want mensen zien die Duitse nummer maar ze horen je ondertussen in het Vlaams praten of we zeggen iemand gedag in het Frans of het Engels . . . bijna op elke stopplaats leggen we uit dat ik Belgische ben en mijn vrouw Luxemburgse maar dat we in Duitsland wonen.  Dit klinkt misschien raar maar ik word niet graag geïdentificeerd als een ‘Duitse’. Ik woon er wel, maar meer dan dat is het niet. Ik heb geen feeling met het land. We zijn meer gehecht aan Luxemburg en wonen eigenlijk net over de grens omdat het een pak goedkoper was om een huis te bouwen.
Op de camping in Bolnuevo staan heel veel overwinteraars. We herkennen ze omdat ze iets meer opbouwen dan een camperaar die op doorreis is. Het lijkt me gezellig en misschien iets om te doen als we wat ouder zijn. Maar voorlopig willen we nog rond trekken en vooral veel ontdekken 🙂

In Bolnuevo bezoeken we de ‘Las Gredas de Bolnuevo’ of ‘Erosions of Bolnuevo’. Het zijn indrukwekkende zandsteenformaties die duizenden jaren door wind en water op natuurlijke wijze gebeeldhouwd werden. Vandaag worden ze erkend als monument. We hebben het geluk om er ‘s morgens te arriveren want het is op dat uur nog redelijk verlaten en mooi om foto’s te nemen. Wanneer we een klein uur later vertrekken wordt het redelijk druk en zal het moeilijk worden om de prachtige natuur vast te leggen zonder andere toeristen.

Bolnuevo Erosions

Hieronder enkele sfeerbeeldjes van de camping in Bolnuevo en het restaurant Alhambra in Puerto Mazarrón waar we een paar keer zalig geluncht hebben.  Lekker en goedkoop . . . Wat een verschil met onze Luxemburgse of Duitse prijzen…

We willen ook de verlaten mijnen van Mazarrón bezoeken. We hebben er iets over gelezen maar ter plaatse is het nergens aangeduid en blijkt het ook niet echt populair te zijn. Omdat we er gaan geocachen vinden we dankzij de cache-coördinaten het pad naar de mijnen. Het is snikheet maar we beslissen toch met de fiets tot ginder te gaan, al moeten we heel veel stukken te voet doen…Het landschap is indrukwekkend. Je waant je soms op een andere planeet. Mocht je met kinderen gaan wees voorzichtig. Zolang je op de paden blijft  (voor zover je kan spreken van ‘paden’) is er geen gevaar maar de afgronden zijn redelijk diep. En neem vooral veel water mee want het is er broeiend warm en droog.

Mazarrón mijnen
Mazarrón mijnen

Vanuit Bolnuevo,  iets voorbij de Erosions,  loopt een fietsroute hoog boven de paradijselijke haast verlaten playas. Sommigen zijn moeilijk bereikbaar maar het is de moeite om ze te ontdekken. Er zit dan niets anders op dan met je fiets aan de hand de moeilijke paden af te dalen. De landscapes die je ervoor in ruil krijgt maken je inspanning goed.  De stranden zijn stuk voor stuk pareltjes waar haast niemand is…misschien is het wel drukker in het hoogseizoen maar nu hebben we echt het strand helemaal voor onszelf. Enkele van deze playa’s zijn ook voorbehouden voor naaktzwemmers.
De tweede dag zijn we de andere richting gefietst tot in  Puerto Mazarrón. Ook daar idyllische maar toch drukkere strandjes en in de Puerto zelf heel veel restaurantjes waar je goedkoop en gezellig kan eten.
We zijn blij dat we hier een paar dagen langer gebleven zijn dan gepland en we komen hier zeker terug. Dat staat al vast 🙂

22/9 tot 23/9
Motril

Na Bolnuevo hebben we even getwijfeld of we direct zouden doorrijden naar Tarifa maar dan moesten we nog meer dan 500 km rijden en we wilden het liever rustig aan doen. Dus besloten we om nog éen tussenstop in te lassen en dat werd Motril. In de campercontact app stonden er twee in de buurt van Motril en onze keuze viel op  Camping Playa Granada.
Helaas was de camping helemaal uitgestorven. Helemaal achterin stond éen tent en that’s it. We boekten voor éen nacht en niettegenstaande alle plaatsen vrij waren was het heel moeilijk om in te rijden. De bomen en de uiterst smalle doorgang maakte het niet makkelijk. Ik vraag me af hoe het lukt met een grote camper als de camping helemaal vol staat. Sanitair is verouderd maar wel proper en vriendelijke mensen aan de receptie. ‘s avonds kwam er nog éen minibusje bij maar voor de rest bleef de camping leeg. We hebben in de buurt  wat rondgewandeld  maar buiten een strandbar waar we een late lunch hebben genuttigd was er niet veel te beleven. Tot in Motril stad zijn we niet geweest. Vroeg gaan slapen en ‘s morgens vertrokken richting  Tarifa ! Deze stop was goed voor één overnachting maar hier komen we waarschijnlijk niet terug.

23/9 tot 5/10
Tarifa

Tarifa…our place to be…moeilijk uit te leggen waarom want het zijn verschillende factoren die meespelen en het is heel persoonlijk natuurlijk.
Tarifa is niet zoals de dorpjes en steden aan de Costas. Het ziet er anders uit, het ruikt anders, het voelt anders. De toeristen en de locals zijn een allegaartje van verschillende culturen. Dit is de laatste stop voor Afrika en dat voel je !
Voorbij de haven, als je richting Punta de Tarifa gaat heb je links de straat van Gibraltar met de Middellandse Zee en rechts de Atlantische Oceaan. De twee zeeën komen hier samen en dat is echt heel bijzonder. Op de achtergrond zie je de bergen van Marokko liggen en ook dat heeft iets heel speciaals. Je kan vanop Europese bodem bijna een ander continent aanraken.
In het centrum moet je je laten verrassen met alles wat op je afkomt en een goed uitgangspunt daarvoor is de Calle San Francisco. Verdwalen in de kleine steegjes, op pittoreske pleintjes genieten van de muzikanten, iets drinken in de hippiebars, rondneuzen in de zeer authentieke winkeltjes, rondkuieren en bewonderend kijken in de witte straatjes die prachtig afsteken tegen de diepblauwe lucht, constant nieuwe hoekjes ontdekken…het boeit ons keer op keer en we worden het nooit beu. ‘s avonds zijn er ontelbare restaurantjes waar je romantisch kan dineren en éen van onze favorieten is El Lobo. We zitten er meestal buiten aan een klein tafeltje om te grillen bij een heerlijk flesje witte spaanse wijn….zalig 🙂

Tarifa is ook populair bij wind en kite surfers. De Poniente en Levante zijn stevige briesjes maar meestal zijn ze niet storend en maken ze de hitte draaglijk. Op dagen dat de wind echt te krachtig is kan je best van het strand wegblijven. Het doet dan echt pijn als het zand tegen je aanvliegt. In al die jaren dat we er komen hebben we dit gelukkig nog maar éen keer voorgehad.
Dit jaar was voor ons zeer speciaal want we konden langer blijven dan de voorbijgaande jaren. Vroeger kwamen we vanuit Torremolinos  (gezinsvakantie) éen of twee dagen naar Tarifa en dat was het dan…Nu  hebben we ons geïnstalleerd op Camping Rio Jara voor 12 nachten. Dat was genieten, genieten en nog eens genieten.

Vanuit Tarifa hebben we ook een éendagstrip naar Marokko (Tanger) gedaan. Deze foto’s kan je vinden bij onze geocache-bestemmingen. Voor mij was het een leuk terugzien. Ik heb in de jaren tachtig twee keer een reis doorheen Marokko gedaan met de auto. We zijn nu meer dan 30 jaar later en er is relatief weinig veranderd.

Middellandse Zee
Atlantische Oceaan
Middellandse Zee
Atlantische Oceaan

In Tarifa hebben we meer dan 1000 foto’s genomen en het was niet eenvoudig om een selectie te maken om hier te publiceren.   Driekwart gooien we overboord en de rest willen we hier graag delen. Gemakkelijkheidshalve delen we de foto’s op in 4 groepen :
Zon Zee Strand
Kitesurfers
De oude binnenstad
Tarifa omgeving

Deel 1 : Tarifa Zon Zee Strand

Vanop de camping hadden we directe toegang tot het strand aan de Atlantische oceaan maar meestal fietsten we een drietal kilometer verder tot in Tarifa zelf. Eén keer hebben we het hele stuk langs de branding als ochtendwandeling gestapt en daarna de verloren calorieën terug gaan opeten tijdens een heerlijk ontbijt in de stad 🙂
Net achter de haven van Tarifa ligt Playa Chica aan de  Middellandse Zee en Playa de los Lances aan de Atlantische Oceaan. In beide gevallen ben je op loopafstand van het centrum. De Middellandse Zee is meestal iets warmer en iets rustiger en voor te zwemmen dus ideaal. De Atlantische is een pak kouder en meestal ook wat onstuimiger. Zalig om naar te kijken en weg te dromen…

Deel 2 : Tarifa Kitesurfers

De kitesurfers : een ras apart…ik kan ze alleen maar bewonderen…hoe ze sierlijk (en soms ook onsierlijk natuurlijk, als het even mis gaat) boven en op het water vliegen, hoe ze er in slagen om niet in elkaar verstrengeld te geraken…ik kan er uren naar kijken…ik ben met mijn 58 te oud, maar mocht ik nog een twintiger zijn, ik had het graag geprobeerd 🙂 Vandaag denk ik dat het verstandiger is dat ik gewoon kijk. Daar kan ik ook van genieten en het is iets veiliger 🙂

Deel 3 : Tarifa stad

Tarifa stad is, zoals ik hierboven reeds geschreven heb, een plaats die je moet ontdekken. Ze heeft iets wat de andere Spaanse kuststeden niet hebben en dat maakt haar uniek. Gewoon induiken en gaan verkennen 🙂

Deel 4 : Tarifa omgeving

Dit jaar zijn we voor de eerste keer ook gaan fietsen in en rond Tarifa en dat was heel leuk om te doen maar niet altijd gemakkelijk… Fietspaden zijn in de regio niet echt populair en in de lokale bike shop hebben ze ons een heel basic wegenkaartje overhandigd en aangeduid waar het ‘veilig’ fietsen is, ook met een gewoon city bike. Veilig of niet, er waren een aantal plaatsen die we zeker wilden zien en we zijn gewoon vertrokken. Hoeveel we op de fiets en hoeveel we naast de fiets gedaan hebben zit redelijk in balans. En af en toe hebben we gezweet, gezwoegd en gevloekt…maar het was de moeite…ook dat moment waarop op ons smalle pad een vijftigtal koeien stonden die ons allemaal heel verbaasd aankeken…Zaten we op het juiste pad of niet ? Geen idee, maar volgens de GPS moesten we hierdoor. We waren er niet zo zeker van dat die beestjes ons graag zagen komen…we zijn er heel rustig (met de fiets aan de hand) doorgelopen …. en ik moet eerlijk zeggen dat ik heel blij was toen we er eindelijk door waren. Ik heb van dit avontuur geen foto’s (ik durfde niet stoppen om een foto te nemen uit angst dat de mama koetjes die er stonden zich bedreigd zouden voelen), maar mijn GoPro stond op de fiets gemonteerd en die heeft alles gefilmd. Ik moet het filmpje nog bewerken maar waarschijnlijk kan ik daar wel een aantal foto’s uit selecteren. (komt later online)
Absolute aanraders zijn Mirador Del Estrecho (hier kan je ook met de auto naartoe, maar het is gewoon veel spannender en leuker om in Tarifa met de fiets te vertrekken en langs de smalle paadjes naar boven te rijden (stappen) en  Mirador Del Pena (deze kan je een stuk met de fiets doen en dan via de Buda route te voet) …het uitzichtpunt is hier adembenemend.

5/10 tot 7/10
Cadiz (El Puerto de Santa Maria)

Met pijn in het hart uit Tarifa vertrokken maar we kunnen er natuurlijk niet eeuwig blijven….alhoewel…misschien…ooit 🙂
Alvorens we terug richting noorden rijden willen we nog langs Cadiz. We hebben al veel gehoord over deze  mooie havenstad, maar we zijn er nog niet geraakt. Dat gaan we nu dus veranderen. In Cadiz zelf is geen camping (wel vele camperplaatsen) en we kiezen daarom voor Camping Playa Las Dunas in het iets verder gelegen El Puerto Santa Maria. Er gaat een ferry van daaruit naar Cadiz en de fietsen kunnen mee. Dat is leuk ! De camping valt ons super goed mee. Heel vriendelijke en professionele (meertalige) ontvangst aan de receptie, ruime plaatsen, mooi sanitair en in het naseizoen korting met de Acsi kaart. De eerste namiddag blijven we in Puerto Santa Maria en de volgende ochtend willen we met de ferry naar Cadiz. Maar dat lukt niet zoals gepland. Blijkbaar zijn er geen boten wegens slecht weer…dat slechte weer begrijpen we eerst niet zo goed want de zon schijnt en het is windstil…maar later horen we dat er onder water wilde stromingen zijn en daardoor is er geen bootverkeer. Een bus vervangt de boot maar dat blijkt dan weer moeilijk met de fietsen dus zoeken we het treinstation op en nemen we van daaruit de trein naar Cadiz. In de stad zelf blijven we maar éen dagje dus we proberen onze tijd een beetje te verdelen tussen het verkennen van de oude stad en het zoeken naar een paar geocaches. ‘s avonds terug met de trein want de boot die intussen terug vaarde was nu weer volzet…De Ferry ervaring zal dus voor een volgende keer zijn 🙂
Het speedy bezoek aan Cadiz was leuk en misschien komen we hier ooit nog wel eens terug maar het is geen must.

7/10 tot 9/10
La Linea de la Concepción en Gibraltar

Het mooie aan reizen met een camper is de vrijheid die hiermee gepaard gaat. Zo wilden we eigenlijk vanuit Cadiz richting Almeria rijden maar ergens in ons achterhoofd zaten we nog met Gibraltar. Een paar jaar eerder wilden we dit stukje Engeland in Spanje ook al bezoeken maar wegens een lange autofile aan de grens hebben we dat toen niet gedaan. Met de fiets zou de grensovergang misschien iets makkelijker en vlugger kunnen. Dus een twintigtal kilometer voor Algecieras hebben we last minute beslist om nog niet richting noorden te rijden maar eerst nog een stop te maken in Gibraltar. We installeerden ons op Camping SurEurope in La Linea de la Concepción van waar het ongeveer 7 km fietsen is tot de grens met Gibraltar. De camping zelf was best ok voor twee overnachtingen. Plaatsen eerder aan de kleine kant maar het terrein was netjes onderhouden en sanitair ook alles in orde. Het volledige terrein werd onderhouden door mensen met een beperking. Respect hiervoor ! De volgende ochtend met de fiets door La Linea richting Gibraltar en na een half uur stonden we aan de grens…ID-kaart klaar gehouden en daar waar we ons verwachtten aan een serieuze controle waren we zo over de grens…Voor we het beseften stonden we op Britse bodem. Indrukwekkend is de massa Spaanse grensgangers die elke dag te voet oversteken. En dan…ben je ineens in Engeland..want zo lijkt het wel…het enige wat hier verschillend is met UK is dat de auto’s op Gibraltar rechts rijden, maar voor de rest waan je je in één of andere Britse stad.

La Linea de la Concepción met zicht op Gibraltar

Windsor Bridge Gibraltar

We hadden maar éen dag dus we wilden eigenlijk liever The Rock gaan verkennen en niet beneden in de stad blijven. Even langs het toeristenbureau voor een map van Gibraltar, een ontbijtje in Mainstreet en dan met een bus richting beginpunt The Rock. Onze fietsen konden we kwijt in de buurt van een park (veilig op driedubbel slot) na geverifieerd te hebben of we ze daar een hele dag konden laten staan…want er zijn regeltjes en je kan ze niet kwijt op elke hoek van de straat.
Er zijn verschillende mogelijkheden om naar de top te gaan. We hadden al gehoord van de kabelbaan maar dat dit soms lang aanschuiven was en/of éen van de vele toeristische busjes/taxi’s  die naar boven rijden tegen een behoorlijke prijs maar daar hadden we geen zin in. We wilden liever op ons eigen tempo gaan verkennen en dat kan je alleen maar te voet. Ergens hadden we gelezen dat de weg via de Mediterranean steps de moeite is om te doen en de dame op het toeristisch bureau had dit bevestigd…maar het was niet de makkelijkste weg. Nu ja, we gingen dat wel even doen…ticketjes gekocht (je moet hoe dan ook betalen om de rots op te mogen, ook al ga je te voet) en we gingen op weg…vanaf de eerste trap lijkt het of je bent helemaal alleen op de rots. De meesten gaan niet langs de trappen, of misschien was dit net een dag waar de meerderheid de voorkeur gaf aan kabelbaan of busje of het gewone pad. Het was redelijk bewolkt weer maar dat vonden we niet erg. Bij hete temperaturen en een stekende zon is het niet aangenaam om naar boven te stappen. Het eerste stuk ging redelijk vlot. Wild pad en mooie indrukwekkende vergezichten. Maar dan ga je een bocht in en kom je op het achterste stuk waar The Rock eigenlijk in volle zee ligt…een stuk waar wij die dag enorm veel wind hadden en het geheel zag er heel gevaarlijk uit. Geen van ons had echt zin om hier verder te stappen. Enerzijds voelden we ons een beetje flauw…we waren nog geen half uur onderweg, maar anderzijds vonden we die rukwinden niet echt veilig en zagen we ons in onze fantasie al naar beneden vallen in de diepe zee…ok….zo’n vaart zou het wel niet lopen, maar we hebben toch besloten om niet langs daar verder te gaan. Misschien doen we dat later nog een keer maar dan wel bij een windstille dag…
Langs de kleine smalle baantjes (waar je regelmatig moet plaats maken voor ‘iets te snel’ voorbijrazende busjes) hebben we de top bereikt. Naast de adembenemende zichten vonden wij ook de aapjes heel leuk. Ze zitten werkelijk overal op The Rock, ze springen op auto’s, ze hangen aan je rugzak of ze stelen, zoals in mijn geval, je net gekochte muffin. De verkoopster van St. Michaels Cave restaurant had mij nog verwittigd…Hou je muffin (in het zakje) goed vast want de apen kennen dat en zijn er in getraind ze af te pakken als je buitenkomt…Met een papieren zakje en blikje cola in de hand stap ik buiten en ik wil mij iets verder gaan neerzetten, ver genoeg van het ‘aapjes gevaar’…maar ik ben nog niet goed buiten of ik voel in een flits achter mij een aap omhoog springen, mijn papieren zakje afnemen en enkele meters verder heel fier op de grond gaan zitten om ‘mijn’ muffin opeten….Dit ging zo snel…onmogelijk om dit te zien aankomen…Ik vind het, evenals de omstaanders, best wel grappig en laat het aapje genieten van zijn verovering. Ik denk dat het trouwens ook niet zou lukken om mijn muffin terug op te eisen 🙂
We kopen een tweede, stoppen hem in de rugzak, maar de aapjes hebben ons gespot en laten ons niet gerust. Er rest ons maar éen oplossing : we stappen terug binnen en eten onze muffin daar op.
Gibraltar was de moeite en we komen zeker nog eens terug want we hebben nog heel veel dingen niet gezien.

9/10 tot 11/10
Balerma (Almerimar)

En dan wordt het toch stilaan tijd om in noordelijke richting te rijden want op 18 oktober moeten we thuis zijn en we willen dat niet in éen ruk doen…Eerst nog wat genieten van een aantal leuke tussenstops. Na ongeveer 300 km stoppen we in Balerma want volgens de campercontact app ligt daar een leuke camping. Camping Mar Azul stelt niet teleur ! Integendeel. Voor ons de beste camping die we hadden in Spanje. Ze voldoet echt op alle gebied. Ontvangst, plaatsen, sanitair, zwembad, prijs, restaurant…echt alles top ! In de recensies op de app zijn een aantal mensen die het jammer vinden dat de camping tussen de ‘plastiek kasten’ ligt maar wij vinden dat echt geen probleem. De streek rond Almeria is inderdaad een fruit regio maar ons fruit moet ergens vandaan komen toch ? Op de camping zelf zie je die kasten niet en als je 10 km met de fiets rijdt kom je in het prachtige havenstadje Almerimar. Klein maar heel gezellig. Balerma zelf is in oktober wat uitgestorven, maar Almerimar is dat helemaal niet. Het bruist van het leven met prachtig zicht op de haven. We blijven er twee nachtjes en moeten dan helaas weer wat verder bollen 🙂

11/10 tot 13/10
Puçol

Vandaag staat er 500 km op het programma en dat brengt ons tot in Puçol (net voorbij Valencia) op Camping Valencia. Na de vorige top-camping was deze een beetje een teleurstelling. Het deel vooraan leek ons wel ok maar daar was alles al volzet. We werden achteraan gezet op een minder gezellig gedeelte zonder afscheiding waar zowel kids als volwassenen  constant langs je heen raasden (bleek voor velen een binnenweg te zijn naar het sanitair gebouw). Bovendien gefeest en lawaai tot na 1 u ‘s nachts. De sympathieke al wat oudere Britten die naast ons stonden keken ook verbaasd en hadden zoiets van : “What can we do ?” Niets dus en hopen dat het de volgende nacht beter was … maar dat was een utopie …
Volgens een aantal toeristen die er langer staan is het gedurende de week rustiger zijn maar dat kunnen we niet meer meemaken  want  wij moeten na twee nachtjes toch weer vertrekken.
In Puçol en het iets verderop gelegen havendorpje Sagunt gaan we wat fietsen en we vinden een fijne fietsroute tussen de fruitgaarden met tienduizenden mandarijntjes in wording. We genieten weer volop van het mooie weer en nieuwe ontdekkingen en we beseffen elke dag hoe gelukkig we ons mogen prijzen om dit te kunnen meemaken.

13/10 tot 15/10
Blanes

Van Puçol naar Blanes voor onze laatste stop in Spanje. Er zijn al een deel campings gesloten maar we kunnen nog terecht bij Camping S’Abanell. De duurste camping van heel ons verblijf en erg verouderd. Als ik later op de foto’s kijk van hun website komt dat niet overeen met de werkelijkheid. Ik vermoed dat er nog een tweede deel was dat wij niet gezien hebben omdat het al gesloten was. In elk geval was het waar wij stonden triestig gesteld. We hadden duidelijk veel meer geluk met de campings in het zuiden dan in het noorden. Voor onze laatste Spaanse stop niet zo leuk maar een mindere camping kan ons humeur niet bederven 🙂
De eerste middag verkennen we Blanes te voet en ‘s avonds gaan we gezellig eten in een heel speciaal en origineel ingericht  restaurant,  Es Blanc. Laatste stop, voorlaatste avondmaal…en daardoor toch al een beetje triest…het einde nadert…
De dag daarna fietsen we nog helemaal naar boven richting Castillo de San Juan    (dat vergt, zelfs met e-bikes het uiterste van onze krachten) en worden we weer beloond met adembenemende vergezichten. We  gaan ook een kijkje nemen in de aangrenzende badplaats Llorett de Mar, heel populair bij de jeugd…maar wij  vinden het niet echt speciaal. We genieten nog wel tijdens deze laatste namiddag  van een lekker drankje met zicht op zee. ‘s avonds gaan we terug naar Es Blanc voor een goed stuk vlees, een lekkere wijn en : Bye Bye Spain…see  you soon 🙂

15/10 tot 17/10
Fitou - Juliénas - home

En dan steken we de grens over naar Frankrijk. We willen eigenlijk nog een namiddag en een nachtje in Avignon doorbrengen maar we geraken niet zo ver. Vanaf de Village Catalan in Zuid Frankrijk steekt er een verschrikkelijk stevige wind op. Nu waait het hier altijd wel hard maar zo hadden we het nog niet meegemaakt. Ik moest met beide handen het stuur zodanig vasthouden dat ik na een half uur serieuze kramp had. En dit leuk windje was volgens de weather-app  voor de rest van de dag. Dan maar besloten om te stoppen op de eerstvolgende camping die we tegenkwamen en dat werd Camping Fun in het kleine dorpje Fitou. Nog snel wat inkopen gaan doen in de plaatselijke Spar en ‘s avonds een mini BBQ gedaan aan de camper. De volgende ochtend zijn we verder gereden naar Juliénas, een klein dorpje op de grens van de Beaujolais en Bourgogne streek. Een vriend van Suzette heeft er een hotelletje en daar hebben we de laatste nacht doorgebracht na een gezellig diner met de eigenaars. En dan is het zover…op 17 oktober rijden we richting Bollendorf…het is koud en vochtig…en het zal even wennen zijn … maar …
Dankbaar voor deze prachtige reis !